‘Elisa is geboren! Na maanden van spanning was het moment daar. Op 31 oktober om 8.43 uur is onze dochter, Elisa, geboren. Ze woog precies 2550 gram. Ondanks dat haar achternaam in eerste instantie verkeerd was geschreven, is Elisa van Aggelen ook bij de gemeente geregistreerd op 1 november.
Elisa is met een keizersnee ter wereld gekomen. Onze oudste, Daniel, werd drie jaar geleden ook met een keizersnee geboren en de gynaecoloog raadde ons aan om na een keizersnee niet natuurlijk te bevallen. Die gynaecoloog hebben mijn vrouw Marina en ik de afgelopen maanden erg vaak gezien. Elke maand op controle en de laatste twee maanden zelfs iets regelmatiger. Wat controles betreft houden ze graag net zo de vinger aan de pols als in Nederland, hier in Italië.
Het is in Italië echter, anders dan in Nederland, vrij normaal om naar een privékliniek te gaan tijdens de zwangerschap. Vooral omdat dat stukken vlotter werkt dan in het ziekenhuis. Een afspraak maken in het ziekenhuis betekent een algemeen nummer bellen waarna er wordt gekeken in welk Romeins ziekenhuis het snelst plaats is. Dat kan dus betekenen dat drie controles in drie verschillende ziekenhuizen plaatsvinden. Iets wat je een zwangere vrouw niet graag aandoet…
Ik vond het dus prima om alles in een kliniek te doen, ook omdat daar de tijden van de afspraken heel behoorlijk gerespecteerd worden. Op die manier konden we werk en de opvang van Daniel goed plannen. Voor mijn vrouw was het vooral prettig omdat ze op deze manier weet wie haar controleert en waar. Het kost echter wel een flinke duit, 75 euro per afspraak. Daarnaast zijn er de vele bloed- en urineonderzoeken die ook maandelijks gedaan moeten worden, maar gelukkig wel naar de gynaecoloog gemaild kunnen worden…. Ja, ja heel modern!
Ook hebben wij een vruchtwaterpunctie laten doen in de zestiende week. Alle zwangere vrouwen die ik ken – in Italië dan – doen dat. Als de zwangere vrouw 35 jaar of ouder is dan is de vruchtwaterpunctie gratis, maar ook jongere vrouwen doen het bijna altijd. Hier willen ze niets aan het toeval over laten en het lijkt – ondanks de hoge kosten – echt een blijvende ontwikkeling te zijn.
Goed, genoeg over de zwangerschap. Want al die controles waren vergeten op het moment dat we de kleine Elisa voor het eerst in onze armen hielden.
Nu zijn we met ons hele gezinnetje weer lekker thuis, heerlijk aan het genieten:
Elisa krijgt borstvoeding, maar aangezien ze zo klein is ook nog wat extra melk uit de fles. Dit betekent dat papa er ‘s nachts elke drie uur uit moet om de melk klaar te maken. De wekker gaat echter om 7.00 uur, omdat Daniel sinds kort naar school gaat.
Kraamhulp, zeggen jullie nu? Dat kennen we in Italië niet, maar gelukkig hebben we mijn schoonmoeder die ‘s morgens om negen uur voor de deur staat om te helpen met het huishouden en de baby. Ook grote trotse broer Daniel helpt gedurende de middag goed mee, door luiers of iets dergelijks te pakken voor zijn zusje.
‘s Middags probeer ik wat slaap in te halen maar dit is vrij lastig aangezien dan ook vaak visite komt, veelal Italiaanse familie. Na het zien van onze gezichten drukken ze ons op het hart om zo veel mogelijk te rusten. Dit wordt echter onmogelijk gemaakt door hen zelf – omdat ze op ongeschikte tijden bellen om te vragen of ze ‘cinque minuti’ langs kunnen komen. Deze vijf minuten duren meestal echter twee uur, op zijn minst.
Morgen ga ik weer naar kantoor. Eens kijken of ik daar vijf minuten kan uitrusten…’
Reactie schrijven